Echt contact met jezelf en met anderen via Verbindend leiderschap
Wetenschappelijk onderzoek bevestigt: organisaties waar medewerkers gelukkig zijn, leveren mooiere resultaten en kennen haast geen burn-out. Gelukkige medewerkers zijn gezonder, vitaler, socialer, creatiever, positiever en productiever. Zij zorgen voor schitterende resultaten. Dus: waar wacht je nog op?
Werkgeluk is een gedeelde verantwoordelijkheid
Leidinggevenden hebben een grote impact op het welbevinden van hun mensen. Investeren in leiderschap via opleiding en coaching rendeert altijd. Leidinggevenden worden krachtiger en medewerkers zijn geëngageerder. Samen zorgen ze voor mooie resultaten.
Daarnaast kunnen medewerkers hun werkgeluk zelf sterker in handen nemen. Door hun zelfkennis te vergroten: wat maakt mij gelukkig in mijn werk? Waar krijg ik energie van? Waar ligt mijn passie? Wat is voor mij heel belangrijk? En daar vervolgens op een verbindende manier over in gesprek te gaan met hun leidinggevende.
Waar is ‘Verbindende Communicatie’ ontstaan?
Marshall Rosenberg is de grondlegger van Geweldloze Communicatie. Hij groeide in de jaren 1940 op in het turbulente Detroit, waar hij slachtoffer van allerlei vormen van geweld werd. Hij leerde ermee omgaan. Het hoe en waarom van geweld bleef hem echter bezighouden, daarom ging hij psychologie studeren. Hij kreeg meer zicht op hoe mensen met elkaar communiceren en welke kracht taal heeft. Hij wilde graag leven in een wereld waar geweld niet vanzelfsprekend is. ‘Geweldloze communicatie’ ontwikkelen en verspreiden werd zijn levensdoel. Vandaag spreken we van ‘Verbindende communicatie’.
Taalgebruik binnen verbindende communicatie
Taal is – behalve de vorm om een ander iets duidelijk te maken – de weergave van onze innerlijke wereld: hoe wij ons voelen, wat wij ervaren, welke behoeften wij hebben, hoe wij denken. Wij kunnen taal gebruiken om in contact te zijn met onszelf én met anderen. Vaak echter leren wij te communiceren op een onpersoonlijke manier, waarbij we vooral niet vertellen wat er bij ons vanbinnen gebeurt.
Wij vervreemden van onze gevoelens. We voelen niet meer wat we nodig hebben. En we maken geen ruimte meer voor de gevoelens en behoeften van anderen. Wij denken en spreken dan haast automatisch op een manier die beschadigt en geweld oproept. We (ver)oordelen, bepalen wat ‘goed’ en ‘fout’ is, vergelijken, straffen en belonen. We creëren angst, schuld en schaamte bij onszelf en bij anderen.
Mensen uiten die gevoelens veelal door zelfverdediging en weerstand. Die manier van communiceren roept geweld op – en geweld hoeft uiteraard niet fysiek te zijn. En zo ontstaat een vicieuze cirkel.
Het model van Verbindende Communicatie
Marshall Rosenberg ontwikkelde een eenvoudig model in vier stappen. Het model bevat niet echt iets nieuws, ook niets kunstmatigs. De vier stappen helpen ons om
1. zorgvuldig waar te nemen in plaats van meteen te oordelen en te interpreteren
2. gedrag en omstandigheden die ons raken te onderscheiden van de gevoelens die dat bij ons oproept
3. leren te herkennen wat wij precies nodig hebben in een bepaalde situatie, oog te hebben voor onze en andermans behoeften
4. heldere verzoeken te formuleren aan onszelf en anderen
Als je dit model hanteert, helpt dat om een gespannen sfeer om te zetten in een sfeer van openheid en mededogen. Verschillen neem je waar en verwoord je. Je bespreekt ze respectvol. Die verschillen kunnen blijven bestaan zonder dat jij of anderen er angst, schuld of schaamte voor voelen. Ook al bekijk je de situatie hélemaal anders dan jouw gesprekspartner.
Leestips:
Verbindende communicatie voor leidinggevenden
Verwijten vertalen naar behoeftes
Rita Raets
Bezieler van I love my job
Terug naar overzicht