Is feedback altijd een cadeau?

Cristina heeft voor de tweede keer op twee jaar tijd haar ontslag gekregen.
Cristina is moe, uitgeput, triest en boos. Niet gewoon boos, wel woedend.
Een mail van haar teamchef maakt haar nog bozer. Die mail stuurt ze mij door.

Wat lees ik?

Ik lees in die mail: een teamchef die eerst beschrijft wat Cristina allemaal goed doet. Daarna somt de chef enkele werkpunten op. Die werkpunten kan je Cristina’s houding noemen: ze is te weinig vriendelijk tegen klanten, reageert heftig tijdens stressvolle momenten en ze is weinig flexibel als iemand onverwacht haar hulp vraagt.
Naar mijn aanvoelen verwoordt de teamchef wat ik ook merk bij Cristina: zodra ze zich gestresseerd voelt of zich slecht behandeld voelt, gebruikt Cristina harde woorden.

Wat leest Cristina?

Cristina vindt dat haar baas haar helemaal fout inschat.

Is feedback een cadeau?

Cristina krijgt feedback over hoe iemand haar functioneren ziet.
Is dat interpretatie? Minstens voor een deel.
Is dat nuttig? Ja.

Je hebt het zeker al gehoord of gelezen: feedback is een cadeau. Het zou wat kort door de bocht zijn als Cristina deze e-mail en dit ontslag als een cadeau verwelkomt.

Wat kan Cristina wel doen?

a) Cristina kan boos blijven, die mail afdoen als ‘foute interpretatie van een stomme baas’ en zich concentreren op een andere job zoeken. Dat is haar goed recht.
b) Cristina kan bij zichzelf gaan zoeken waar haar chef mogelijk gelijk heeft. Waar heeft Cristina zelf last van? Zijn er situaties waar ze beter mee wil leren omgaan? En is er dan een soort job waar Cristina liever zou willen werken?
c)… er zijn nog wel wat varianten op ‘ik doe er iets mee’ of ‘ik doe er niets mee’.

Cristina heeft de keuze. Eigenlijk heeft ze de keuze waarover Marshall Rosenberg, de grondlegger van verbindende communicatie, zegt:

We hebben in het leven één fundamentele keuze: gelukkig zijn of gelijk krijgen.

Gelijk krijgen of er iets mee doen

Op het moment dat Cristina deze mail met feedback kreeg, was ze een snelkookpan vol onverwerkte emoties. Een snelkookpan die stevig aan’t overkoken was. Je zou voor minder, als je twee keer op twee jaar tijd mag vertrekken op je job.

Toch is het goed dat Cristina niet te lang blijft hangen in boosheid (‘want ik heb gelijk en ze zien niet hoe hard ik mijn best doe’). Hoe begrijpelijk het ook is dat ze boos en verdrietig is. Een ontslag is ook altijd een rouw-proces.

Daarom sprak ik met Cristina als volgt af: “Vandaag mag je boos zijn, mag je woedend zijn, mag je triest zijn. Morgen bekijk jij welke feedback uit die e-mail je wil aanpakken, en wat je niet meer wil dat er op je volgende job over jou gezegd wordt. Dat is voor morgen, of voor volgende week. Nu mag je eerst op een boksbal slaan. Alleen op een boksbal, he.”

En toen begon ze te lachen.
Dat was voor mij de eerste opening bij haar.
De weken erop zijn we gaan kijken wat ze anders wil aanpakken.
Waarin ze wil groeien als persoon.
Welke ‘rugzak’ ze wil achterlaten.
Op weg van ‘gelijk’ naar ‘geluk’.
Geen evidente weg.
Wel de weg met het meeste kans op ‘geluk’ en weg van ‘verbittering’.

Wie weet, kan Cristina binnen een aantal jaar de feedback van haar chef zien als een cadeau, dat haar op weg zette om een betere versie van zichzelf te worden. Of kan ze de feedback zien als onzin. Want vergeet niet: veel mensen krijgen onzinnige feedback te verwerken. Dan is het de kunst om van jezelf te mogen zeggen en voelen: het was onzin, wat ze mij toen verweten. Dat mag ook.

 

 

 

 

Ilona Plichart
Loopbaancoach bij I love my job

Terug naar overzicht