Eén telefoontje over 16 jaar geleden, en ik besef waarom ik aan’t worden ben wie ik ben

Dinsdagochtend. Ik bel naar het autodeelbedrijf, want we hebben dit weekend iets laten liggen in de auto.
De vriendelijke stem aan de andere kant van de lijn hoort mijn naam en vraagt: ‘Ben jij lid geweest van JNM? Ik denk dat jij begeleidster was op mijn eerste kamp.’

Ik herkende haar naam. Deze twintiger vertelde dat ze nog vaak aan het kamp dacht. Ze had later nog kampen in hetzelfde gebied doorgebracht. Ik vertel dat die kampen mijn ideale wereld vormden.

Dat flap ik eruit tegen iemand die 16 jaar geleden als 8-jarige met mij een week doorbracht.
Ik maakte er een oefening van, eentje die we ook wel doen tijdens (loopbaan)coaching:
° Wat was er op dat moment zo belangrijk?
° Wat maakte dat kamp tot mijn ideale wereld?
° Wat deed ik daar? Met wie?
° En wat zegt dat over wat ik nodig heb om voluit te leven?
° Wat mag er nu gebeuren, om nog meer jezelf te worden?

Enkele persoonlijke antwoorden:

De rollen pasten

° Als begeleider op kamp voelde ik mij altijd ‘mama, kokkin, senior voor de jongere begeleiders, vriendin voor de moeilijke momenten, organisator, verhalenverteller’. Ik werk nog altijd breed (noem het hip: ‘slashie’ of ‘multipotential’). Op kamp kon ik mijn nood aan ‘een breed takenpakket’ kwijt. 

° Aandacht voor wie minder goed meekan: Ik was op kamp de begeleidster die mee nableef als een kind minder snel fietste, die duwtjes gaf, die ruzies suste.

° Vertrouwensfiguur: Ik vond het zalig om mee één van de oudste begeleiders te zijn, en te merken dat jongere begeleiders groeien terwijl ze activiteiten begeleidden.

° Creatieve oplossingen verzinnen: Onze kampomgeving bleek het woongebied van duizenden teken. Dus bedacht ik een teken-wedstrijd: elke avond controleerden we hoeveel tekenbeten iedereen had. Om ter meest. Zulke zotte oplossingen, daar moet je jong voor zijn. En creatief denken.

De waarden klopten

° We wilden deze kinderen een fijne week bezorgen en onszelf amuseren. Daarnaast gaven we bij JNM ook duidelijke thema’s en waarden mee. Dat zij werkt bij een autodeel-bedrijf en dat mijn gezin auto’s van dat bedrijf gebruikt, is wellicht niet toevallig.

° Foto’s vertellen mij dat vier andere begeleiders nog altijd dichte vrienden zijn. Met twee anderen ging het contact verloren. Met één medebegeleider deel ik nog altijd mijn leven. Vrienden zijn belangrijk. Ik doe mijn uiterste best om contact te houden met echte vrienden (al maak ik minder tijd voor hen, dan ik wel zou willen. Toen ook al.)

° Samen iets organiseren en samen anderen zien groeien, was en en is een stevige rode draad in mijn activiteiten als professional en als vrijwilliger.

° Autonomie: We organiseerden zelf, beslisten hoe de week en hoe elke dag er zou uitzien. Als ik eerlijk ben, is dat wat ik nodig heb: veel ruimte, zelf mogen organiseren, mensen om mee samen te werken. Laat mij niet binnen te strakke regels werken waarin ik niet geloof, want dan revolteer ik. Dat ik een zelfstandig ondernemer ben die met ‘vaste collega’s’ samenwerkt, is dus de combinatie van ‘autonomie’ en ‘samen’.

Waarin ben ik gegroeid en wat zou ik nu anders aanpakken?

Eén avond was het plots niet meer gezellig. Enkele begeleiders waren oververmoeid, iemand begon te huilen. Er vielen verwijten. Ik herinner me dat ik me afvroeg hoe we dit konden aanpakken. (Dat het weer goed kwam, bewijzen onze vriendschappen.)
Ondertussen zou ik zulke momenten waarop frustraties komen bovendrijven, wellicht iets eleganter aanpakken. Ik heb een hele waaier aan tools in handen. Niet dat ik conflictloos door het leven ga, wel ga ik er vaak soepeler mee om.

Ik zie duidelijk dat veel van wat ik nu doe, toen al aanwezig was.
Er zijn altijd wat verrassingen bij.
Tijd om die eens wat dieper te exploreren.

Eén telefoontje maakte veel wakker. Dank je, Nele!

 

Ilona Plichart
Coach en trainer bij I love my job

 

Terug naar overzicht