Laat jij je tegenhouden door de stem die zegt dat je het niet kan?
‘Wie koopt er tegenwoordig nog boeken?’ zegt mijn vriend.
‘Met je eerste boek zul je vast niets bereiken. Uitgevers krijgen er zoveel toegestuurd, ze zullen dat van jou waarschijnlijk niet eens lezen,’ zegt mijn broer.
Ik weet dat ze allerminst het effect beogen dat ze ermee scoren: ik voel me ontmoedigd. Het slaat mijn dromen plat, het maakt me vleugellam.
Zo denkt ‘Voorzichtig’
Mijn vriend en broer echoën alleen maar wat al jarenlang diep en innig in mij genesteld zit. Al jaren fluistert die stem me allerlei waarschuwingen in de oren. Elke keer met de beste bedoelingen. Het stemmetje, laten we het ‘Wees Asjeblieft Voorzichtig Of Je Wordt Diep Teleurgesteld’ noemen, streeft een belangrijk doel na. Voorzichtig is mijn vriend. Hij wil me niet pesten, treiteren, klein maken of vleugellam maken. Integendeel, hij wil met man en macht voorkomen dat ik teleurgesteld word. En hoe kan hij dat beter doen dan door me te leren zo klein mogelijk te dromen? Want hoe kleiner de droom, hoe kleiner het risico op teleurstellingen, nietwaar? Zo denkt Voorzichtig.
En dan komt ‘Teleurstelling’
Maar o ironie, Voorzichtig zorgde voor de diepste teleurstelling. Want door hem durfde ik niet meer te dromen. Als er al eens een droom passeerde, dan werd die binnen de kortste keren gekortwiekt in een poging het realistischer te maken. Toen was die droom mijn droom niet meer. De sprankeling was eruit.
De geboorte van mijn zoontje bracht mijn dromen weer tot leven
Door de komst van mijn zoontje veranderde mijn leven compleet. In dat ondersteboven en binnenstebuiten gekeerde, begon ik aan een aarzelende kennismaking met Dromerig. Dromerig droomt erop los. Zonder grenzen verkent ze al haar verlangens en ze verzint hele levens waarin die verlangens rijkelijk vervuld worden. Ze danst, ze huppelt, ze lacht. Dat onze vriendschap zich in eerste instantie aarzelend ontwikkelde, kwam door mijn bedenkingen. Was Dromerig niet een tikkeltje .. nu ja, naïef? En oppervlakkig? Echt geworteld kon je haar niet noemen, toch? Met al dat gefantaseer van haar, al dat lacherige en dat blije.
Toen ik Dromerig beter leerde kennen, ontdekte ik al snel hoe verkeerd ik haar had ingeschat. Ze heeft lef. Niet alleen droomt ze haar dromen zonder censuur, ze doét er ook iets mee. Ze neemt het zaadje dat uit haar dromen groeit mee naar de aarde en zoekt een plekje waar ze het kan planten. Dat is vaak heel moeilijk. Het moet de juiste plek zijn, met de juiste soort bodem: niet te vochtig, niet te droog en zeker niet vervuild. Ook niet te dicht bij andere zaadjes want dat van haar heeft veel ruimte nodig om te groeien, wil het zo groot worden als zij in gedachten heeft.
Hoe ik mijn waarschuwingen transformeerde tot aanmoedigingen
Pas toen ik me meer en meer voor Dromerig opensteld, kreeg ook Voorzichtig de kans haar beter te leren kennen. We ontdekten min of meer samen dat Dromerig helemaal niet oppervlakkig was.
Het was toen dat ik ze samen aan tafel kreeg en we een goed gesprek voerden.
‘Weet je, als jij nu, in plaats van me aan te manen het op te geven, me aanmoedigt om door te zetten? Je kent de obstakels op de weg, als je me daar nu eens opwachtte en hielp? Dat zou ik heel fijn vinden,’ zei Dromerig.
Het leek Voorzichtig wel wat en hij stemde in. Ik voelde me opgetogen. Ik wilde namelijk niets liever dan mijn dromen neerzetten in de wereld.
Op zoek naar mijn in de vergetelheid geraakte dromen
De eerste stap die ik te zetten had, was me mijn dromen weer herinneren. Die waren verdwenen onder de lawine van vele waarschuwingen die Voorzichtig al die jaren op me had afgevuurd.
Dromerig hielp me. Ik herinnerde me weer. Ik wilde schrijven. Een boek. Mijn hart sprong op. Dromerig lachte en danste met haar hoofd in de wolken en de gekste ideeën dreven zomaar vanzelf mijn gedachten binnen. Het verhaal was er in een wip. En toen kreeg ik nog een idee en toen nog één en nu heb ik twee verhalen in de coulissen staan terwijl het ene zich manmoedig naar een einde toewerkt.
Ik schrijf elke dag en als mama van een jonge zoon knok ik voor mijn tijd. Ik sluip in de stille ochtenduurtjes mijn bed uit en kruip met een lekkere kop thee achter mijn laptop, gezellig in de keuken met de kat op schoot.
Soms stroomt het en rollen de woorden als vanzelf over mijn scherm, bijna alsof ik er zelf niets mee te maken heb. Dan voel ik me één met Dromerig en dans ik door de dag.
Soms gaat het niet. Dan lijkt alles wat ik schrijf zo saai. Dat zijn dagen dat de onzekerheid als een knaagdier aan mijn botten vreet. Dan komt Voorzichtig naar me toe. ‘Ga gewoon door,’ adviseert hij me, ‘echt gewoon doorgaan. Niet te veel vragen stellen, je kunt het naderhand wel bijstellen als dat nodig is. Hou er de vaart in, je komt wel weer op het juiste spoor.’ Dankzij die aanmoedigingen kan ik weer verder.
En dat is hoe het voor mij voelt om vol voor mijn droom te gaan:
Ik voel me gevoed door mijn droom, het maakt me zielsgelukkig, ik toef uren met mijn hoofd in de wolken en droom van wat er zal bloeien uit het zaadje dat ik plant. Ik droom groot en ongecensureerd.
Als het moeilijk is, ga ik door. Als ik twijfel, ga ik door. Dat kan ik nu ik vol durf dromen en Voorzichtig een andere rol in mijn leven heb gegeven.
Droom zo groot als je kan, en dan nòg een beetje groter
Ga ervoor, elke dag. Geniet als het stroomt, moedig jezelf aan als het strop loopt. Volhard, blijf gaan en haal het uiterste uit jezelf. En dan, als je alles hebt gedaan, dan is ‘Overgave’ aan de beurt. Dan laat je los. En geef je je over aan wat er groeit uit het zaadje dat je hebt geplant.
Deze les hoop ik mijn zoontje te leren. Niet door hem te onderwijzen, wel door het hem voor te leven.
Pas als je je dromen kent, kun je ernaar streven. En met dat streven komt het onder ogen zien van je blokkades: wat houdt jou tegen om voor jouw droomleven te gaan?
Maaike Everaert is loopbaancoach bij ‘I love my job’.
Elke dinsdag en donderdag kan je (gratis) met haar kennismaken tijdens een individueel gesprek.
Bel voor een afspraak: 0495 90 90 73
of mail: maaike@ilovemyjob.be
Terug naar overzicht